یه داستان از جنس خاطرات بنده

اول بگم این جریان کاملا واقعیست و ۲ سال پیش برام با همین جزئیاتی که میگم اتفاق افتاده..نه شوخیه و نه داستان..

پنج شنبه شب بود و ما ۴تایی خرسند در کنار هم نشسته بودیم و برای یک آدینه ی استثنایی (یعنی همون فرداش..) داشتیم برنامه ریزی میکردیم..

مامی میگفت بریم خونه ی مامی ِ من..پاپا میگفت بریم خونه ی مامی ِ من..علی میگفت بریم بگردیم (کلا نظر دقیقی نداشت..)

و اما من نظر افشانی کردم و گفتم بریم کوه..

آخر نظر بر این شد که هم بریم خونه ی مامی ِ مامی هم بریم خونه ی مامی ِ پاپا هم بریم گردش هم بریم کوه!!!

قرار شد صبح ِ زود بلند بشیم بریم کوه بعد از اون حلیم بگیریم برای صبحانه after that  برای ناهار بریم خونه ی مامی ِ مامی ، بعد از ظهر بریم بگردیم و شام هم منزل مامی ِ پاپا تِلِپ شیم..

صبح زود بود..هوا تاریک بود..

همگی خوابمان می آمد..اما چون برنامه ریزی کرده بودیم و با کوچکترین کاهِلی از هر کدام برنامه ریزی های پیچیده مان بهم میخورد با خواب مقابله کرده و برای رفتن به کوه آماده شدیم.. 

همین که رفتیم بیرون و هوای تازه و پر از اکسیژن صبحگاهی را تنفس نمودیم همگی پر از انرژی شدیم..و من از همه خوشحال تر آماده ی رفتن بودم..

البته فراموش نشود مامی مارا میدان فرض کرده و همگیمان را دور زدند و به بهانه ی اینکه "تا شما برید و برگردید من یه ذره به کارام برسم" در خانه سکنی گزیده و از آنجا خارج نشدند..

و ما رفتیم..

الآن ما روی دامنه های کوهیم..

به به چه ویویی جاتون خالی..چه هوایــــــــــی..

اوووووووم..

بله ما از کوه می رفتیم بالا و مسلماً بعدش آمدیم پایین اما با این تفاوت که من برعکس همه که با متانت و آرامش میومدن پایین خواستم استعدادهامو به رخ همِگان بکشم و خلاقیت به خرج بدم!!

بنده ابتدا داشتم عین آدم میومدم پایین که ناگهان نمیدونم چی شد که دیدم زمین داره با سرعت میاد سمت من..

با خودم گفتم:"چه آدم مهمی شدی زمین میخواد بیاد بالا تو رو ببره پایین!!!!"

خلاصه دردسرتون ندم..ابتدا گام هام خیلی بلند و سپس چپ و چول شد..پس از گذشت چند ثانیه من درست مثل اون داستان کَدو قِل قِله زن به سمت پایین عزیمت کردم..

جالب تر از هر چیز این صحنه هاییه که الآن براتون توصیف میکنم..

من داشتم به طرز دلخراشی قِل میخوردم و به پایین کوه سقوط میکردم و کمک میخواستم اما هموطنان عزیزم با حفظ آرامش دوربین  موبایل های خود را روشن نموده و این لحظات ناب را شکار میکردند تا برای آن روز خود و حتی روزهای آتی هیجان انگیز ترین ، واقعی ترین و به روز ترین بلوتوثو جلوی دوستان خود رو کرده و فخر بفروشند که یکی از حضار این حادثه ی هیجان انگیز بوده اند..

بله..

دقت داشته باش که من هنوز دارم قِل میخورم..

در همین حین دو تا خانم رو از دور دیدم که سد راه من بودند..

وقتی بهشون رسیدم یکی جاخالی داده و دیگری که احتمالاً خواهر ِ ِ پسر شجاع بود منو گرفت و از پرتاب شدنم به دره ای که داشتم بهش می رسیدم جلوگیری کرد..

وقتی منو گرفت حالم دست خودم نبود ..

تنها چیزی که میدونستم این بود که باید از این خانم در حدّ مرگ تشکر میکردم..و البته اول باید شاکر خدا میبودم به خاطر لطفی که در حق من روا داشت..

پاپا و علی که خیلی با من فاصله داشتند با نگرانی داشتند میومدن پایین به سمت من..آخه همونطور که مستحضر هستید من فاصله ای بس طویل را در ارتفاعی بس بالا و در شیب ۶۵ـ۶۰ درجه ی کوه با سرعت صوت اومدم پایین..

حالا شما الآن وضعیت منو فرض کن..

فرض کردی؟!

خب بسه..دیگه فرض نکن تا بقیشو برات بگم..

در همین حین تا پاپا اینا برسن به من هر کسی از کنارم رد میشد یه تیکه ای بهم مینداخت:

" کوچولو ها باید با بزرگتراشون بیان کوه وگرنه اینجوری اوف میشن.."

"خوبی عمو جووووووووووون؟!"

"آخِــــــــی حیووووونکــــــــــی.."

من اما حرفای این آدمای بی**** برام مهم نبود..

راستشو بخوای اون لحظه فقط خدا روشکر میکردم که صورتم سالمه و اتفاقی براش نیفتاده..

خلاصه پاپااینا رسیدن بهم..

چشمای پاپا از ناراحتی خیس بود و علی هم ناراحت همچنین..

کولم کردن تا پایین..

وقتی رسیدیم به ماشین تازه فهمیدم چه بلایی سرم اومده..

ساق پای چپم خونریزی شدیدی داشت..

مچ پای راستم به هیچ وجه تکون نمیخورد..

مامی در همین حال و اوضاع با پاپا تماس حاصل کرده و علت دیر کردنمان را جویا شد..

پاپا براش توضیح داد..

و مامی گریه کرد..

پاپا گفت میبرمش بیمارستان..

رسیدیم بیمارستان..

دکتر به محض دیدن ساق پام اینگونه گفت:

" اُه اُه پاش داغون شده.. چی شده؟!"

توی دلم گفتم حیف اون دانشگاهی که تو توش درس خوندی..آدم حسابی خودم میدونم داغون شده یه کاری بکن خوریزی پام بند بیاااااااااااااااااااد..

خلاصــــــــــه یه ذره آمپول مامپولو اینا زدن بهم و پامو پانسمان کردن و گفتن ببریدش توی بخش باید امشب بمونه..

و به من نگفتن چی در انتظارمه..

پاپا رفت دنبال کارای پذیرش..

و پس آمدنش به من گفت باید پات یه جراحی ِ کوچولو بشه..

ربات های پای راستم کشیده شده بود و اگر زخم ساق پای چپم یه میلیمتر عمیق تر بود تاندون پام پاره میشد..انقدر زخمش عمیق بود استخون ساقمو میدیدم..

و من ترسیدم..

پکیدم از بس نوشتم..

خلاصه میگم ، منتظر ماندیم تا نوبت اتاق عمل به من رسید..

یه چیز خنده دار دیگه اینکه بعد از عمل که میبرن توی ریکاوری تا به هوش بیان عملی ها(!) من وقتی یه ذره هوش و حواسم اومد سر جاش بلند شدم از روی تخت!!

پرستار گفت دختر تو چقدر شرّی..بخواب بینم..

با همه تو کل بیمارستان طرح دوستی ریخته بودم..

همه میشناختنم..

بهم میگفتن کوهنورد ِ شیطون..

اما بی شوخی بعد از عمل خیلــــــــی درد داشتم..دلم میخواست بمیرم..

خونه ی مامی ِ پاپا و مامی ِ مامی هم که نرفتیم و بهشون گفتیم ماجرا رو و همه آمدند عیادتم..

و من در آن آدینه این مدلی شدم..

و هنوز هم یادگاری های اون کوهنوردی روی پاهام هست..

سه نقطه...